Mustaqil ishi topshiruvchi: A. Madraximov Qabul qiluvchi: M. Avezova Urganch – 2022 Mavzu: “Avestoda” ta’lim-tarbiyaga oid fikrlar reja

«Avesto» va zardushtiy pandnomalarning ijtimoiy pedagogik mohiyati
Zardushtiylik ta’limoti tadqiqotchilarining ta’kidlashlaricha, «Avesto»ning to’liq mukammal nushasi bizgacha etib kelmagan. Lekin uning mohiyati mazdaparastlik aqidalarini aks ettiruvchi qator manbalarda bayon etilgan. «Dinkard», «Bundahshin» shular jumlasidandir. VII–IX asrlar davomida yaratilgan bu asarlarda zardushtiylikning mazmuni, asosiy pedagogik qarashlari aks etgan.
Halifa al – Ma’mun (813 - 833) hukmronligi davrida donishmand Abdufaribag tomonidan yozila boshlanib, IX asr ohirlarida Aturbat Hamid o’g’li tomonidan tugal holga keltirilgan «Dinkard» ning 9 kitobidan 7 tasi bizgacha etib kelgan. O’rta asr fors tilida bitilgan bu asarda «Avesto» dagi miflar, Zardusht sarguzashtlari va etti tangriga aloqador voqealardan tashqari ta’lim – tarbiyaga bag’ishlangan mahsus boblar ham mavjud. «SHuning uchun ham o’rta asrlarda «Avesto» va zardushtiylik dinini targ’ib qilish, shu e’tiqodning paydo bo’lishi tarihi, mohiyatini o’rganishda ushbu manbaning qiymati beqiyos. Barcha avestoshunoslar, tarjimon va lug’atnavislarning ko’proq «Dinkard»ga murojaat etishlarining boisi ham huddi ana shundadir».
«Bundahshin»ning bizgacha Eron nushasi («Katta Bundahshin») va «Hind nushalari» etib kelgan. O’ttiz to’rt fasldan iborat bu nodir manbada, bir tomondan, olamning yaratilishi, yahshilik va yovuzlik o’rtasidagi kurash batafsil bayon etilsa, ikkinchi tomondan, boshqa yozma yodgorliklarda uchramaydigan qator ilmiy–ahloqiy fikrlar, ajdodlarimizning ta’lim-tarbiyaga oid qarashlari aks etgan. Bu kitob, ayniqsa, qadimgi ta’lim–tarbiya tizimi, ahloqiy qarashlarni o’zida yorqin mujassamlashtirganligi bilan qimmatlidir. «Donishmandning o’z farzandiga nasihati», «Ustozning birinchi sinf o’quvchisiga pandi», «Solnomashunoslik hususida» kabi qismlarida yoshlar tarbiyasi, bu jarayonda ota–ona va jamoatchilikning burchi, muallimlarning vazifalari, yoshlarning maktabda va odamlar orasida odob–ahloqini namoyon qilish yo’llari, umuman, yoshlarni etuk shahs sifatida shakllanishlari uchun qanday ahloq me’yorlariga rioya qilishlari haqida fikr yuritilgan.
«Avesto» asosiy qismlarning turli sabablarga ko’ra parokanda bo’lib ketishi asarni butunlay yo’qota olmaydi, albatta. Ulardagi mazmun turli tarjima va sharhlar orqali bizgacha etib keldi. VI asrda pahlaviy tilida yaratilgan qo’lyozma manbalar «Avesto» qismlarining mukammal nushalaridir. Ular, asosan, pand–nasihat harakteridagi ibratli hikoyat va ahloqiy fikrlar bo’lib, andarzlar–o’gitlar majmuaidir. Bularning bir qismi «Sharq yozma yodgorliklari» turkumida «Pehlaviyskie nazidatelno’e teksto’» nomi bilan rus tilida chop etilgan .
«Avesto» yaratilgach, undagi ta’limiy-ahloqiy qarashlar borgan sari keng yoyila borib, asrdan asrga, avloddan avlodga uzatildi. Ayniqsa, ahloq–odob, barkamollik haqidagi nasihatlarga qiziqish va ehtiyoj barcha davrlarda kuchli bo’lgan. Shu ehtiyojning natijasi sifatida «Avesto» o’gitlari faqat Ahura Mazda yoki Zardusht tilidan emas, balki aniq tarihiy yoki afsonaviy shahslar va dastlabki muallimlar tilidan ham bayon etiladiki, bu hol ulardagi g’oyalarni yanada hayotiylashtiradi, haqqoniyligini kuchaytiradi.
Ahloqiy o’gitlarning asosiy qismi shoh Hisrav Anushirvon (531 – 579), SHopur II (309 – 379) davrida kohin Adurbad, Anushirvon zamondoshi Bok I Tafrid, vaziri Buzurgmehr va boshqalar tilidan bayon etilgan. O’gitlar mavzusi nihoyatda keng va rang–barang bo’lib, ular zardushtiylik ta’limotining bosh g’oyasi – ezgulikni ulug’lash va insonni ma’naviy poklash aqidasini targ’ib qilishga qaratilgan. Ularning bayon shakllari ham turlicha bo’lib, ota va farzandning muloqoti, muayyan hikoyat tavsifi yohud bevosita ustozlar nasihatlari tarzida ifodalangan. Lekin ularning barchasiga hos asosiy hususiyat – har qanday sharoitda ham insonni haqiqatga yo’llash, uning ongiga ezgu fikr, ezgu so’z va ezgu amal aqidasini singdirishdir.
Muhim jihatlardan yana biri shundaki, «Avesto»dagi ta’limiy-ahloqiy o’gitlar islomiy e’tiqodda, Qur’oni karimda, ayniqsa uning hushhulq va odob haqidagi aqidalarida muayyan iz qoldirdi, davr talabiga muvofiq yangicha qarashlar bilan boyitildi. Bu bilan qator o’zgarishlarga uchragan bo’lsada, biroq egzgulik g’oyasi ularning asosiy negizi sifatida saqlandi.
Ingliz avestoshunosi M.Boys zardushtiylik ta’limotidagi o’gitlarning ko’pchiligi qadimda og’zaki an’analar tarkibida paydo bo’lib, yashab kelgani hamda asosan monolog yohud dialog shaklida ifodalanganini, vaqt o’tgan sari ularga badiiylik unsurlari qo’shilib borganini ta’kidlaydi va shu bilan birga ularni quyidagicha guruhlaydi: 1) hayotiy kuzatish hulosalariga asoslangan («qarilikka davo yo’q»); 2) farosat va sezgirlikni tarannum etuvchi («O’zingga foydali kishi bilan do’st tutin»); 3) odob–ahloqqa aloqador («Burchga sodiqlik – eng yahshi himoyadir») o’gitlar.
Bundan tashqari, o’gitlarni mazmun–mohiyati ko’ra shartli ravishda ikki guruhga ajratadi: 1) bevosita zardushtiylikning diniy aqidalarini targ’ib qiluvchi o’gitlar; 2) maishiy–ma’naviy mavzuga oid nasihatlar .
Diniy aqidalarni tashviq qiluvchi o’gitlarda, avvalo, «zardushtiylik marosimlariga rioya qilish ezgulik» ekani va har ikki olamga shubhalanmay qarashning esa yahshi»ligi ta’kidlangan.
O’gitlarda oila, ota–onaga hurmat, bola tarbiyasi kabi masalalarga alohida o’rin berilgan. Zardushtiylar ta’limotiga ko’ra, hayotning davomiyligi, naslning aslini ta’minlash, avvalo, oila qanday asosda qurilganiga bog’liq. Bunda hayotni bo’ydoq o’tkazish va ayni paytda ko’photinlik ahloqqa zid holat sifatida qattiq qoralangan, «yahshi ayol bilan umr o’tkazish – baht», «hotinsiz kishi – bahtsizdir», deyiladi. O’gitlarda bu hulosalar aniq hayotiy tajribadan kelib chiqqan. Binobarin, balog’atga etgan yigit zurriyot qoldirish qobiliyati bo’la turib, ataylab uylanmay yursa, badnom qilingan – temir kamar bog’lab yurishga majbur etilgan. Balog’atga etgan qiz ham ota–onasi va jamoatchilik fikriga qarshi shunday yo’l tutsa, qopga solinib yigirma besh darra kaltaklanish bilan jazolangan. Zero, «ota–onaning istaklarini bajarmagan o’g’il farzand emas» hikmati shunday kuzatish asosida yuzaga kelgan.
Yagona Tangri Ahura Mazda oilali erkaklarni oilasiz mardlardan ko’ra muhtaram tutishini aytib, «Kimda–kim balog’at yoshiga etgan yigitning uylanishiga moddiy yordam bersa, unga bu dunyoyu u dunyoda savob yog’dirajagini, oila qurmoqchi bo’lgan har bir kishiga yo’l ko’rsatmoq ham mazhablarning vazifasi ekanini ta’kidlab, kimning hotini bo’lsa hotinsiz va dunyoda farzandsiz kimsadan yahshiroqdir» deya ta’lim beradi.
O’gitlarda yigitlarga qarata «bu dunyoda uylan va o’z avlodingni yarat, ularga jonkuyar bo’l hamda bu yo’ldan og’ishma» deya murajaat etadi. SHu bilan birga, zardushtiylar ahloqi bu yo’ldan atayin adashganlarni jazolash orqali tarbiyalashni ham joriy etgan. Chunonchi, o’g’il–qizlar 21 yashar bo’lgunga qadar erkin jufti halol tanlash huquqiga ega bo’lmagan. Agar yigit qiz bilan ahdu paymon qilib, ota–onalar roziligisiz nikohdan o’tmoqchi bo’lsa jamoa vakillari bunday to’yni o’tkazishgan. Ammo, nikoh o’qilganda ota–ona roziligini olmaganlari sababli ular tegishli merosdan mahrum etilajaklari e’lon qilingan. Lekin, oila masalasida yoshlar erki paymol qilinmagan, balki kattalar, ustozlar maslahatlariga quloq tutish, yahshi–yomonni farqlasa, har bir erkak va ayol «o’zi to’g’ri yo’lni tanlashi va hayoti pok va hiradmand yor bilan o’tishiga erishish» lozimligi ham nasihat qilinadi. Bu jihatdan Adurbad Mehraspondonning o’gitlari ayniqsa ibratlidir. Uning o’z o’g’illari yo’q edi. Ma’budlarga iltijodan keyin ko’p o’tmay o’g’li tug’ildi. Spitamon urug’idan bo’lgan Zardusht hotirasi uchun u o’g’liga Zardusht deb nom berdi va nasihatlar qildi: «O’zing uchun ayolni o’zing izla», «Kamtar ayolni do’st tut, qizingni mulohazali va aqlli kishiga ber. Zero, bunday kishi yahshi erga o’hshaydi: unga nima ekilsa, anvoyi ne’matlar unib chiqaveradi», «O’zgalar ayollariga ko’z solma, aks holda bo’yningda og’ir gunoh qoladi». Bu o’gitlarda ayolga befarq bo’lmaslik, balki uni do’st sifatida e’zozlash, boshqalar hotinlariga yomon nazar qilmaslik, vafo ko’rsatish zarurligi ta’kidlanadi.
Shu bilan birga, erkak kishi jufti halolining har tomondan etuk, bilimli bo’lishi haqida ham qayg’urishi» zarurligi ta’kidlanadi: «O’zingni iztirob va og’ir g’am bosmasligi, keyin afsus chekmasliging uchun umr yo’ldoshingni, bolalariningni bilimsiz qoldirma» deya nasihat qilinishi er va otaning oila a’zolari kamoloti yo’lidagi burchini eslatadi.
Bunga javoban ayol oldiga ham muayyan talablar qo’yilgan. Tabiiyki, ularda o’sha davr mafkurasi bilan izohlanadigan ba’zi qarashlar ta’siri bo’lsa ham («Siringni ayollarga aytma» kabi), umuman, ayolni erga sodiqligi ustuvor shart sanalgan. SHuning uchun «Erning maslahatlarini qilmaydigan, uning foyda va zarariga, quvonchi va g’amiga sherik bo’lmaydigan hotin har qanday dushmandan yomondir» deya uqtiriladi.
Zardushtiylardan oila odobi odatda ota–onani hurmat qilishga o’rgatishdan boshlangan. Bu jarayon bola ustoz qo’lida ta’lim–tarbiya olayotgan muddatda ham davom etgan. Zero, ota–onani, kattalar va ustozlarni hurmatlash har ikki olam farovonligining muhim sharti, ahloqiy mezoni deb qaralgan. SHuning uchun ham ko’plab o’gitlarda bu masalaning uchrashi tabiiydir. Ikkinchidan, oila ahilligi va farzandlar kamoloti avvalo ota–onaga bog’liq ekaniligiga qattiq ishonishgan va ota–onali kishilarni omadli sanashgan.
Qadim ajdodlarimiz savob va gunohni puhta anglab, o’zlarini yovuz ishlardan tiyish yo’llaridan biri – ota–ona ibrati va e’zozi deb bilishgan, aks holda katta gunoh qilishdan va Tangri g’azabiga duchor bo’lishdan hayiqishgan. O’z navbatida ota–onalar ham farzandlari tarbiyasida burchlarini to’g’ri anglab, chinakam maslahatgo’y va murabbiy bo’lishga intilganlar. SHuning uchun ham ota «Ilm va barkamollik o’rgatuvchi, barkamollikka undovchi ustoz» sifatida ulug’lansa, ona esa boshda ko’tarib e’zozlashga loyiqligi uqdiriladi.
Ota–onaga hurmat motivlari muqaddas Qur’oni karim va payg’ambar Hadislaridan ham keng o’rin olgan. Hususan, buyuk alloma Abu Abdulloh Muhammad ibn Ismoil al Buhoriy hadislaridagi «Adab kitobi»ning bir bobi ushbu masalaga bag’ishlangan. Unda ota–ona va farzand munosabati, ularning o’zaro huquq va burchlari haqida qimmatli fikrlar bayon etilgan. Bunday fikrlar, asosan, ta’limiy harakterda bo’lib, «inson o’z ota–onasiga itoatkor va mehribon bo’lsin deb vasiyat qildik» so’zlari bilan boshlanadi va ular isboti uchun muayyan hikoyatlar keltiriladi.
Ma’lumki, «Avesto» qismlaridagi pand–nasihatlar turli davrlarga oid bo’lib, ularda kishilarning bevosita turmush tajribalari va ijtimoiy–maishiy qarashlari hulosalari umumlashtirilgan. Bu hususiyat oila a’zolari, hususan ota–ona va farzand munosabatlari, odob ahloq me’yorlarining ifodalanishida aks etadi.
Qadimda yaratilib, asrlar osha sayqal topgan bu o’gitlar islom dinida yangicha ta’limot ta’sirida muayyan o’zgarishlarga uchraydi, ularning mazmunan yaqin variantlari paydo bo’ladi. Lekin o’gitlar mazmunidagi asosiy ta’limiy–ahloqiy fikrlar saqlanib qoladi. SHu jihatdan «Avesto» va payg’ambar hadislaridagi ko’pgina qarashlarda hamohanglik, yaqinlikni ko’rish mumkin. Chunonchi, «Avesto»da balog’atga etgan yigit va qizni oila qurishi odob me’yorlaridan biri sifatida qaralsa, hadislarda «uylanishga yaroqli va qodir bo’la turib, uylanmagan odam islom ahlidan emas», deya hukm qilinadi yoki zardushtiylarda ota–onani ranjitish katta gunoh hisoblanganidek, islom ta’limotida «ota–onasini qarg’agan farzandni Tangri qarg’agani» o’ta odobsizlik sifatida baholangan.
Hadislarda ota–onaning farzand oldidagi burchlari orasida ahloq maqomi oldingi o’ringa qo’yilgan. Bunda ota–ona farzandiga beradigan barcha moddiy boyliklaru ne’matlaridan odob ustun sanaladi. Zero, «hech bir ota–ona o’z farzandiga hulqu odobdan buyukroq meros bera olmaydi» deyilishi bejiz emas.
SHuningdek, quyidagi o’gitlarda ham yuqoridagi ibratomuz fikrlarning turli ma’no qirralari aks etgan. «Kimki ota–onasining roziligini olgan bo’lsa, Tangri uning umrini uzaytiradi», «Farzandlaringizni izzat–ikrom qilish bilan birga ahloq–odobini ham yahshilangiz», «Agar ota–onang birdaniga chaqirsa, avval onangga javob qil» va boshqalar. Bu pand-nasihatlar Zardusht, kohinlar va payg’ambarlarning nasihatlari sifatida bayon etilgan. Muhimi shundaki, ularda nasllar va qarindoshlar o’rtasida o’zaro hurmat, mehr–oqibatning zarurligi ta’kidlanadiki, bu ahloqiy da’vat katta tarbiyaviy ahamiyat kasb etadi va hamma davrlar uchun ibratli qadriyat sifatida bugungi kunda ham barkamol shahsni shakllantirishga hizmat qilmoqda.
Islomiy e’tiqod kishilarni gunoh qilishdan ogohlantirar ekan, avvalo, ularga hayot va yahshi hulq bag’ishlovchi ota–onaga mehr–muruvvat ko’rsatish zarurligini ta’kidlaydi. Zero, «odam qiladigan gunohi azimlardan biri ota–onani haqorat qilmoqdir», deyiladi hadislarda .
«Jannat» oyog’i ostida bo’lgan onalar barcha uchun tabarruk va mo’’tabar zot, davomiylik timsolidir. Hadislarda bu muqaddas ona siymosi keng sharhlanib, farzand faqat o’z tuqqan onasinigina emas, balki, umuman, «Onani e’zozlashi» zarurligi qayd qilinadi. CHunki hadislarda aytilganidek «Birovning ota–onasini so’kmoq - o’z ota–onangni haqorat qilmoqdir». Binobarin, farzand qo’lidan keladigan barcha ezguliklar, savobu sahovatlar, avvalo ota–onaga bag’ishlanishi zarurligi uqdiriladi.
Qadimiy obidalardagi ota–onaga hurmat g’oyasi barhayot qadriyat sifatida asrdan asrga, avloddan avlodga o’tib kelmoqda.
Gunoh ishlardan tiyilishga undovchi omillar orasida oila sha’ni va nufuzini saqlash alohida o’rin tutgan. Shuning uchun bu hususidagi da’vatlarda har bir kishining ogoh bo’lishi lozimligi zarur hisoblangan: «O’z oilangiz, urug’ingiz sha’nu shavkati uchun jirkanch yolg’onchilarga o’hshab yovuz fikr, yovuz so’z va yovuz amallar urug’ini ekmang». Bu o’gitlarga amal qilishda ota–onaga, qarindoshlarga munosabatning mavqei ko’p marta ta’kidlanadi.
Zero, ota–ona ko’nglini ranjitish, ularning haqli maslahatlarini pisand etmaslik eng katta gunohlardan biri sanalgan. Quyidagi o’gitga quloq tutaylik: «Ota–onani ranjitma. Aka–ukalar, qarindosh–urug’lar va yahshilar bilan yaqin aloqada bo’l, ular bilan doimiy aloqa o’rnat, ularning ayollariga himoyachi bo’l» .
Bu o’rinda oila ahlligi, yaqinlar o’rtasidagi iliq munosabatlar, o’zaro hurmat, hususan, ayollarni himoya qilish zarurligi ahloqiy tamoyillarning muhim nuqtalarini aks ettiradi. Negaki, har kim «O’zining sharmandayu sharmisor, ruhining esa gunohkor bo’lmasligini istasa, ota–ona va ustozlarni hafa qilishdan qattiq tiyilishi kerak».
Bahtli bo’lishning bir qirrasi – ota–onali bo’lishdir. SHuning uchun ham ularni qadrlash, har ikki olamda ham unutmaslik kerak. Binobarin, Adurbad: «Ota–onangni hurmat qil, ularga tavozeli va kamtar bo’l. CHunki ota–onasi bor kishi sherga o’hshaydi: u o’rmonda hech kimdan qo’rqmaydi, ota–onasi bo’lmagan kishi esa bevaga o’hshaydi: undan hamma narsani tortib oladilar, u esa hech narsa qila olmaydi, istagan kishi uni ho’rlaydi», - deya hulosa qiladi.
O’gitlarda farzandlarga ota–ona an’analarini davom ettirish, ularning ezgu ishlariga sodiq bo’lib, do’st va dushmanlarini farqlay bilish, bu ishlarda faqat adolatga amal qilish farz ekaniligiga alohida urg’u berilgan. «Ota–onasi hafa bo’lgan yoki norozi bo’lgan kishilarga yaqinlashma, chunki adolatni aldov bilan tutib bo’lmaydi, sening do’stlaring ham qolmaydi». Bu hikmat farzandni yahshini yomondan, adovatni adolatdan farqlash, hayotga teran boqish zarurligidan ta’lim beradiki, bu ham ahloqiy qadriyatdir.
O’gitlarda savob va gunoh, bunyodkorlik va buzg’unchilik kabi o’zaro bir-biriga zid qarashlarning inson hayotidagi o’rni talqinlariga katta e’tibor berilgan. Bularning birinchisi insonni haqgo’ylik, yaratuvchilik va kamolot sari da’vat etsa, ikkinchisi razolat, hudbinlik va ahloqsizlik kabi illatlarga giriftor etishga urinadi. SHuning uchun har bir kishi, avvalo, ogohlikka va o’zligini anglashga intilishi, yahshi va yomonni keskin farqlab yashashi zarurligi uqdiriladi.
Zero, quyidagi nasihatlarda inson faoliyatining har ikkala olamda ezgu va yovuz ishiga qarab baholanishi hususida ibratli fikrlar bayon etilgan: «Har kuni o’z hatti-harakatlaringni baholab bor: bugun men qanday foydali ish qildim, qanday yomon ish qildim, qanday savobu, qanday gunoh qildim, ezgu yo’ldan qancha yurdim va noloyiq yo’ldan qancha yurdim deb o’yla. Savob va gunohlarning hisobi bo’lsin, zero kimda gunohlaridan ko’ra savoblari ko’p bo’lsa, adolatli Srosh (arzlarni tinglash hudosi) uning qo’lidan tutib jannatga etaklaydi. Kimki yahshi ishlardan ko’ra gunohlari ko’p bo’lsa, Abzarish dev (yomonlik timsoli) uning qo’lidan ushlab do’zahga eltadi».
Inson va butun borliq YAzdon tomonidan yaratilgan bo’lsa ham kishilarning savob yohud gunoh yo’lini tanlashdagi ihtiyori, ongli faoliyati inkor etilmaydi. Aksincha, haqlik va poklik dastavval holis niyatga, ezgulik va adolatga intilgan kishiga ato etiladi. SHuning uchun o’gitlarda har bir ishni puhta o’ylab, sidqidildan bajarish, boshqalarga ham naf tegadigan, foydali jihatlarini unutmaslik zarurligi uqdiriladi. Bulardagi bag’rikenglik, umidvorlik, halollik kabi motivlar bugungi kun uchun dolzarb va ibratlidir. CHunonchi, «O’tgan ishni esingdan chiqar, amalga oshmagan ishga o’ksinma, g’am ema», «O’zingga ma’qul bo’lmagan ishni boshqalarga ham ravo ko’rma», «SHon–shuhratni deb o’z burchingni unutma» va boshqalar.
Shuningdek, inson burchining muhim qirralaridan biri–o’z ustozlari, boshliqlar, homiylar, umuman kattalarga munosabatda aks etishiga o’gitlarda alohida urg’u berilgan. «Kecha va kunduz Tangrini ulug’lash»ga ahd qilgan kishi o’z ishini to’g’ri bajarishi, ustozi, rahbari va otasini doimo eslab yurishi, hususan, ustozdan tanbeh eshitmaslik, uni qiynamaslikka intilib, o’rgangan bilimlarni faqat munosib kishilarga berish, boshqalardan tortib olmaslik farz sifatida ta’kidlanadi.
Sharqda boshliqlar va do’stlarga sodiq bo’lish bilan birga inson o’z qadrini ham bilishi eng qadimgi qadriyatlardan biri ekanligi Zardushtiy pandnomalaridagi o’gitlarda ham aks etgan. «Mamlakat homiysi» va jonlilar qayg’usi bilan band bo’lgan hukmdorlarni» qarg’amaslik targ’ib etilsa ham jamiyat a’zolarining insoniy mohiyati ularning mulkiy tabaqalanishlaridan qat’iy nazar, ezgulik maqomlariga amal qilishlariga qarab belgilangan. SHuning uchun ham Anushirvon o’gitlarida «Hukmdor va do’stlaringga sodiq bo’l, o’zingni hech kimga qul qilib qo’yma» nasihati bilan bir qatorda turli tabaqa vakillariga yahshi va yomonligi va insonga munosabatiga qarab muomala qilish zarurligi qayd etilgan. «Boylar ziyofatiga ishtirok etma», «Mastlar bilan bir ziyofatda o’tirma», «Ziyofatda mushtlashishdan chetda bo’l», «Odamlarni urma, lavozim uchun kurashma», «Qamoqhona nozirligiga zolimni tayinlama», «Qasosga intilma» o’gitlarida yomonlardan uzoqlashish, «Boshliqni ulug’la, uni hurmat qil va so’zlariga quloq tut», «Ulug’ martabali kishilarni e’zozla, ularning maslahatlarini ol, ularga itoat qil», «Keksalar ustidan kulma, chunki sen ham qartayasan», kabi nasihatlarida esa yahshilarga yaqinlashib, ularni e’zozlash kerakligi ta’kidlanadi.
Ma’lumki, zardushtiylik ta’limotida inson ruhi masalalari salmoqli mavqega ega. Mazdaparastlik aqidasi bo’yicha, odam o’lgandan keyin uning ruhini qo’lga kiritish uchun do’zah va jannat, devlar va shohlar o’rtasida jang boshlanadi. Bunda gunohkorlar ruhi do’zahga tortilsa, yahshilar ruhini Mehr, Surush, Rashn kabi homiylar jannatga eltadi. Natijada har kimning ruhi bu dunyodagi yahshi va yomon amallarining timsoli sifatida olqish yohud qarg’ish olgan holda narigi dunyoda yashab yuradi. Bu aqidaga qattiq ishongan kishilar ruh pokligi yo’lida o’z jonlarini do’zahga topshirmaslik uchun harakat qilganlar. Bu esa, shubhasiz ruh muqaddasligi va uning ahloqiy tarbiyadagi o’rni haqida qator o’gitlarning vujudga kelishiga imkon bergan. «Orsizlik va nokamtarlik yo’lida jonni do’zahga topshirmaslikka» da’vat etuvchi bunday o’gitlar anchagina: «Qahr–g’azab va qasos uchun o’z ruhingni qiynama», «Jannatga etmoqchi bo’lsang, ruhing g’amini e, adolatli bo’l», «Doimo o’z ruhingni o’yla», «Hech kimni aldama, toki ruhing aziyat chekmasin» va boshqalar.
Ruh hotirjamligini ta’minlash yo’llaridan biri gunohlardan saqlanish ekanligi islomiy e’tiqodda ham aks etgan. Hadisu shariflarda bayon etilgan bunday gunohlar mazmunan zardushtiylik qarashlari bilan ko’p jihatdan hamohangdir. Bunday og’ir gunohlardan ayrimlariga diqqat qilaylik:
- «Tangri yakkaligini tan olmaslik;
- Sehr ishlar bilan shug’ullanmoq;
- Birovni nohaq o’ldirmoq;
- Sudho’rlik» - etimlar haqini emoq;
- Iffatli ayolni fohisha deb haqoratlamoq».
Ushbu gunohlarning har biri ahloqsizlikning muayyan qirralari ifodasi bo’lib, insonni g’ayri yo’lga undovchi, qalb va ruhga ozor etkazuvchi illatlardirki, ularga qarshi kurash barcha zamonlarda dolzarb bo’lib kelgan.
Ruh pokligi, diyonatlilik o’gitlardagi etakchi g’oyalardan biridir. Zero, donolik, haqgo’ylik, nodonlik, g’irromlik kabi o’zaro qarama-qarshi sifatlar asosida kishilarni odob va hushhulq sohibi bo’lish, ezgu nom qoldirishga undovchi ko’plab nasihatlar katta tarbiyaviy ahamiyatga ega. Zardushtiylik ta’limotiga ko’ra haqiqiy inson o’zini ezgulik yo’liga bag’ishlar ekan, donishmandlik va aqlu farosatdan qanchalik bahramand bo’lsa, nodonlik va jaholatdan shunchalik nafratlana olishi ham zarur. CHunki donolik va nodonlik inson qalbidagi yonma-yon ikki hislat bo’lib, birinchisi ezgu amalga, ikkinchisi esa yovuz amalga moyildir.
Qator o’gitlar insonni bu ikki jihatga ogohlik bilan yondashib, to’g’ri yo’lni tanlashga undaydi. «Donishmand kishilar maslahatlarini ol», «Do’stlarim ko’paysin desang donishmand bo’l», «O’z bilimingdan o’zgalarni bahramand et», «Otashdek pok va durahshon bo’ling», «Sobit deb nom chiqarmoqchi bo’lsang, sodiq bo’l», «Bahtli bo’lay desang, diyonatli bo’l», «Dunyo boyliklari ketidan quvma» va boshqalar.
Nodonlik yovuzlikning bir qismi bo’lib, kishini jaholat va gunohga yo’llaydi, ahloqsizlikka yo’l ochadi. Ulug’ zotlar, ustozlar hamisha bu haqda ogohlantirib kelishgan. YOmon ishlardan tiyilishning muhim omillaridan biri sifatida johil, g’iybatchi, razil shahslardan yiroq bo’lishga va turmush hodisalariga teran nigoh bilan hushyor munosabat bildirishga undashgan. Bu haqda o’gitlarda ko’plab namunalar uchraydi: «Sirlaringni nodonga aytma», «YOvuz bilan bir yo’lda yurma», «Nodon bilan kengashma», «Uyati yo’qdan mol olma», «Hasadgo’yni yordamchi qilma», «Hasadgo’yga molingni ko’rsatma», «Kek saqlaydigan odamdan uzoq yur», kabi. Bu ogohlantiruvchi nasihatlarda yovuzlikning kirdikorlari shahslashtirilgan holda ular harakterini ifodalovchi nomlar bilan ifoda etilgan («Nodon», «yovuz», «uyati yo’q», «hasadgo’y», «zoti past», «kek saqlaydigan»).
Zardushtiylik ta’limoti dasturlarida ko’p uchraydigan taqdir va amal, qalb va ruh tushunchalari insonning ma’naviy poklanishi va ahloqiy kamolotidagi rivojlanish jarayonlarini aks ettiradi. YAzdon ato etadigan taqdirda har bir kishining ezgu yohud yovuz amali aks etib, u qalbni toza yoki nopok qilishi, ruhiga esa hotirjamlik yohud bezovtalik bag’ishlashi tabiiydir. Ahura Mazda har bir bandani yomon yo’ldan asranishga va ahloqan barkamol, etuk shahs sifatida shakllantirishga erishadi. Quyidagi fazilatlarni egallashga da’vat etadi: aqllilik, bardoshlilik, ishonuvchanlik, e’tiqodlilik, farosatlilik va boshqalar.
Bu o’rinda aqlni shartli tarzda tug’ma va amaliy aqlga ajratib, birinchisida ilohiylik, Tangri ne’mati ustuvor bo’lib, u qalbni qo’rquvdan, gunoh va samarasiz faoliyatdan asrab, pirovard o’limni o’ylashga qaratilgan bo’lsa, amaliy (dunyoviy) aql har kimning bevosita o’ziga bog’liq holda aniq hayotda «to’g’ri yo’l tanlash, unda mahkam turish, nima bo’ldi va nima bo’lishni ko’ra bilish, bo’lmaydigan narsaga ishonmaslik va qilinmaydigan ishga urinmaslik» nazarda tutiladi. Bu ikkala jihat o’zaro aloqador bo’lib, inson harakteri - dunyoqarashi va amaliy faoliyati uyg’unligiga bog’liqdir. Zero, harakterning vazifasi, o’zni yomon ahloqdan, yomon niyatdan saqlash va ezgu ahloq me’yorlarini egallashdir.
Bardoshlilik hayot davomida ishonch, e’tiqod, fahm–farosat kabi fazilatlar orqali takomillashib boradi. SHunga ko’ra «Avesto»da bu fazilatlardan har birining qisqacha ta’rifi beriladiki, ular bugungi kunda ham ahamiyatini yo’qotgan emas. Ularning mazmuni, asosan quyidagicha: