Qadimgi Nasaf shahridan besh-o'n chaqirim shimolroq tomondagi Qo'ng'irtov

ZO’R ARMON
(Bir noshudning deganlari) 
Hamma har narsaga erur ishqiboz,
Kimdir marka yig‘ar, kimdir it boqar.
Kimlarga qish yaxshi, kimlargadir yoz,
Menga esa faqat qarsaklar yoqar.
Osonmi, dunyoda yashadim qancha!
Qochib, pusib yurdim zamonlar o‘tib.
Mana, savlatim bor, yoshim ham ancha,
Va lekin o‘rtandim qarsakni kutib.
Ajabo, xalq buncha bo‘lmasa o‘jar,
Bunchalar xasis u oddiy qarsakka.
Nechun boshqalarni shon-shuhrat quchar,
Bu holdan fig‘onim chiqar falakka.
Ey, siz, studentlar, insof bormi hech,
Bunchalar shakkoksiz, bunchalar nodon?!
Siz qarsak chalyapsiz kimga erta-kech,
Men-chi, qolaverdim bir chetda nolon.
Garchand, ba’zi joyda topdim e’tibor,
Ko‘ksimda nelardir taratur ziyo.
Dashnom eshitdim-u umrimda ko‘p bor,
Qarsak tinglamadim nechundir aslo.
Dunyoning ishlari chindan notugal,
Siz uning xatosin bir bor tuzating,