Uyalib, boshini chaqaloqning bagʼrigʼa tiqib oldi

bilan oʼrnidan turib beshik yonigʼa keldi. Tebratkan bilan bola tiyila bermagach, uni yigʼlagʼan koʼyi tashlab, havliga tushti va narigi ayvonda yumish qilib oʼlturgʼuchi onasigʼa "emizing!" deb asabiy hayqirdi, oʼzi yoʼlak tomongʼa qarab oʼtdi. (Mehrobdan chayon, 119-bet)	Tanisalaringaz kerak, oʼrgulay, men mirzo Sultonalining koʼchlari boʼlaman... Kitobsiz zerikdim, uyda bir kitobim bor edi, deb boya — erta bilan shu qogʼozni beribtilar, aylanay... Xotindan bu soʼzni eshitib Nigor oyim achinish va uyalish vaziyatiga kirdi. Tanchadan nariroqda tik turgʼan Raʼno Nigor oyimdan qizgʼangʼandek, kelib xotinning qoʼlidagʼi buklangan qogʼozni oldi. (Mehrobdan chayon, 119-bet)	— Qizi qalay? Ruzvon afsus qilgandek, boshini ikki yelkasiga irgʼatdi va tilini tagʼlayigʼa tegizib "chaloq" etdirib qoʼydi. — Men, mirzoboshi juda xafa koʼrinadi, deganingizdan shuni oʼylagʼan edim. Baayni surat: kishi ham bunday jirim boʼlar ekan. — Ha, Ha! — Chamasi ular oshiq-maʼshuq, baloxoʼr xon loaqal shunga choʼvagini tiqmasa nima qilar edi. Bechora qiz, shunday xafa, shunday xafa. Dor-dunyosi qop-qorongʼi. (Mehrobdan chayon, 120-bet)
Sultonali mirzo kechlik osh toʼgʼrisida baʼzi gaplarni aytib, tashqarigʼa chiqdi. Mehmonxona ochiq edi. Tirsagi bilan tanchaga takya qilgʼan Аnvar Saʼdiy kulliyotini varaqlar edi. Sultonali kirishi bilan Аnvar kitobni yonigʼa olib qoʼydi va kuchlangandek iljaydi. (Mehrobdan chayon, 120-bet)
Eshik ochqan Raʼno edi, bir-ikki qadam ichkariga kirib toʼxtadi. Аnvarga ozgʼina qarab turgʼach, uzun nafas olib orqasigʼa qaytdi. Аnvar bu holning sababiga tushunalmaganidek, uni chiqarmay toʼxtatishqa ham oʼzida jasorat topmadi. Birar daqiqadan soʼng eshikda yana Raʼno koʼrinib, Аnvarning oldigʼa qoramtil bir narsa keltirib qoʼydi. (Mehrobdan chayon, 124-bet)	Аnvar yana tushunmadi. Raʼnoning yuziga ancha qarab turdi: — Sen... senga mumkinmi, Raʼno? — Mumkin, — deb qaltirandi Raʼno. — Mirzoboshiliqni hozirdan eʼtiboran tashlasangiz mumkin... (Mehrobdan chayon, 124-bet)	Аnvar, "dahboshi"ning koʼzi Raʼnoga tushib qolganini ongladi. Gulxandan oʼttuz qadamcha nariga borib toʼxtagʼan "besaqal"ga koʼz qirini tashladi. — Ziyofatda edik, dahboshi. — Ha-a-a-a-a, menam aytdim... Uy bu yoqda qolib, endi qayoqqa ketapsiz, taqsir? (Mehrobdan chayon, 125-bet)	— Sultonalini qamagʼanlarmi? — deb yana soʼradi Аnvar. — Qamagʼanlardir? Safar va Qobil bir-birlariga qarashdilar. — Shunday, mirzam, shunday... Bizlar juda hayron boʼlib qoldiq-da. Аnvarda qonsizlanish va kiprak ostlarida harakat koʼrildi. — Zarari yoʼq, qutqaramiz... Qachon qamagʼanlar? (Mehrobdan chayon, 142-bet)