1. Alisher Navoiyning mumtoz poetikaga doir qarashlari aks etgan asarlari

Radd Ul-Qofiya (ar. – qofiyaning takrorlanishi) – g’azal yoki qasida matla’idagi qofiyaning undan keyingi baytlardan birida yoki maqta’da takrorlanishiga asoslangan badiiy san’at. XVI asrgacha yaratilgan poetikaga doir manbalarda “ iyto” deb yuritilgan. Sakkokiyning “Miftoh ul-ulum”, Shams Qays Roziyning “Al-mo’jam” (1218-1233), Nasiriddin Tusiyning “Me’yor ul-ash’or” (13-a.) Husayn Voiz Koshifiyning “Badoyi’ ul-afkor fi sanoyi’ ul-ash’or” (15-a.), Abdurahmon Jomiyning “Risolai qofiya” (1465), Atoulloh Husayniyning “Risolai vofiy dar qavoyidi ilmi qavofiy” (1487) asarlarida mazkur san’at haqida ma’lumotlar keltiriladi. Ushbu asarlarning deyarli barchasida iyto qofiya nuqsonlaridan biri sifatida e’tirof etilib, agar takrorlanuvchi qofiyalar orasida muayyan masofa bo’lsa (g’azal va qit’ada 7 baytdan keyin, qasidada esa 14-20 baytdan keyin) yoki she’r ikki matla’ga ega bo’lsa (she’r o’rtasida yana bir qo’sh qofiyalanuvchi bayt kelsa), iytodan foydalanish mumkin degan umumiy xulosa aytiladi.

Navoiy uslubiga doir bildirilgan bu umumiy mulohazalarni Navoiy ulugʻlagan va aziz bilgan qaysi bir Sharq shoiriga nisbatan ishlatmaslik mumkin?

Shuningdek, olimning quyidagi: “… Umuman, Navoiy lirikasidagi tasviriy uslubning muhim xususiyatlaridan biri shundaki, shoirning ishqiy-anʼanaviy misra va baytlari deyarli har qadamda hayotiy mushohada va mulohazalar, hayotiy kartina va lavhalar bilan yoʻgʻrilgan hamda bezatilgan”, – degan mulohazalarini Hofiz, Saʼdiy, Jomiy ijodiga ham nisbat berish mumkin.

Toʻgʻri, realistik adabiyotda masala boshqacharoq hal qilinadi. Chunki, unda mumtoz adabiyot uchun fazilat sanalgan anʼanaviylik realistik asar uchun kamchilik yoki katta qusur sanaladi. Sababi, realistik asardagi uslub – obrazlarning, xarakter-ruhiyatining, muallif va personaj nutqining, syujet va kompozitsiyaning, badiiy tasvir vositalari va boshqa qirralarni originalligi hamda betakrorligidan kelib chiqadi.

53-savol.Mumtoz adabiyot hikoyalar poetik xususiyatlari.
Javob
Abduqodir Hayitmetovning “Turkiston va Xuroson uslublari” maqolasi uslubiy oqimlarni oʻrganishda qimmatli va teran mulohazalarga boyligi bilan eʼtiborni tortadi. “Nazarimizda, oʻzbek adabiyoti tarixida bir adabiy til doirasida shartli ravishda ikki uslubiy yoʻnalish boʻlgan, – deb yozadi olim. Bulardan biri XII asrda Ahmad Yassaviy asos solgan va koʻproq Movarounnahr doirasida rivojlangan Turkiston uslubi, ikkinchisi esa Navoiy asoslagan va XV asrning ikkinchi yarmida yuzaga kelgan Xuroson uslubidir”.

Olimning talqinicha, turkistoniy uslubda jonli xalq tiliga yaqin turishga intilish kuchli boʻlsa, xurosoniy uslubda anʼanaviy mavzularga, obrazlarga keng oʻrin berish jihati hamda ularga forsiy til taʼsirining xususi namoyon boʻladi.

Uslublar, uslubiy yoʻnalishlar rang-barangligi va bu masalani adabiyotshunoslik metodologiyasi nuqtai nazaridan ilmiy tekshirish borasida adabiyotshunos Yoqubjon Isʼhoqovning “Navoiy va oʻzbek sheʼriyatida uslublar masalasi” deb nomlangan maqolasi teran kuzatishlarga boyligi bilan eʼtiborni tortadi. Olimning mulohazalariga koʻra, turkiy tildagi poeziya oʻz taraqqiyoti davomida uch asosiy bosqichda yaratilgan. Bular: turkona, klassik va oliy yoki navoiyona bosqichlardir. Bu uslublarning har birining oʻziga xos qator jihatlari boʻlib, keyingi asrlarda har bir uslubning davomchilari boʻlgan.

Adabiyotshunos Dilorom Salohiy “Abduqodir Hayitmetovning adabiy uslublar haqidagi qarashlari” maqolasida olimning adabiy uslublar haqidagi qarashlariga munosabat bildirar ekan, “Abduqodir Hayitmetov masalaga oʻzbek adabiyotidagi xalqchillik tamoyili xususiyatlari nuqtai nazaridan yondashdi”, degan xulosaga keladi.

Yoqubjon Isʼhoqov Navoiy ayrim shoirlar uslubiga nisbatan bergan “turkona” atamasini turkona uslub vakillari sifatida talqin etsa, Abduqodir Hayitmetov oʻsha atamani “Turkiston uslubi” tushunchasi