Anton Chexov
34
qalaysan? Boyidingmi? Xotin oldingmi? Men
uylandim, mana... Bu xotinim, Luiza Vansen-
bax... Lyuteran mazhabida... Bu esa o‘g‘lim
Nafanail, uchinchi sinfda o‘qiydi... Nafanail,
bu kishi mening qadrdon do‘stim, gimnaziyada
birga o‘qiganmiz.
Nafanail biroz o‘ylab turib, shapkasini boshi-
dan oldi.
– Gimnaziyada birga o‘qiganmiz, – dedi oriq
davom etib. –
Esingda bormi, seni nima deb
kalaka qilishar edi? Hukumat kitobini papiros
bilan kuydirganing uchun seni Gerostrat
1
deb
kalaka qilishar edi. Men chaqimchi bo‘lganim
uchun Efialt
2
deb kalaka qilishardi. Ha-ha...
Bola edik! Tortinma, Nafanya! Yaqinroq kel...
Bu mening xotinim Vansenbax... O‘zi lyuteran...
Nafanail bir oz o‘ylab turib, o‘zini otasining
orqasiga oldi.
– Xo‘sh, ishlar qalay, do‘stim? –
dedi semiz,
do‘stiga sevinchli nazar tashlab. – Biron joyda
xizmat qilasanmi? Kattaroq amalga mindingmi?
– Xizmat qilaman. Ikki yildan beri kichik zo-
bitman, Stanislav
3
oldim. Maoshning mazasi
yo‘q... Sadqayisarku-ya!
Xotinim musiqadan
dars beradi, men uyda yog‘ochdan portsigar
qilib sotaman. Juda g‘alati portsigarlar yasay-
man. Bittasi bir so‘m. Ulgurji oladigan odamga
arzonroq qilib beraman. Sababi tirikchilik-da.
1
Gerostrat – Yunon afsonasining qahramoni. Nom chiqa-
rish uchun ma’buda Diananing ibodatxonasiga o‘t qo‘ygan.
2
Efialit – Bu ham afsona qahramoni. U Eron qo‘shiniga
tog‘dan o‘tgani yo‘l ko‘rsatib, vatandoshlariga xiyonat qilgan.
3
Unvon.
Buqalamun
35
Departamentda xizmat qilar edim,
shu mah-
kama bo‘yicha bu yoqqa ishlar mudiri bo‘lib
keldim... Shu yerda xizmat qilaman. Xo‘sh,
sen-chi? Harbiy maslahatchi bo‘lgandirsan,
deyman? A?
– Yo‘q, azizim, yuqoriroqdan kelaver, – dedi
semiz. – Men maxfiy maslahatchi bo‘lib qoldim...
Ikkita yulduzim
1
bor.
Birdaniga oriqning rangi oqarib ketdi, toshday
qotib qoldi, lekin sal o‘tmay yuzi tarvayib, kuy-
dirgan kalladay irjaydi; xuddi yuz-ko‘zidan uch-
qunlar yog‘ilayotganga o‘xshar edi. O‘zi qo‘nish-
di, bukchaydi... jomadoni,
tuguni va kartonlari
ham burishib qolganday bo‘ldi... Xotini
ning
cho‘ziq yuzi yana ham cho‘zildi; Nafanail g‘oz tu-
rib, mundirining hamma tugmalarini soldi...
– Men, janobi oliylari... Ko‘p yaxshi!.. Bo-
laligingdan beri do‘st bo‘lib yurgan kishing
shunday martabaga yetsa! Hi-hi!
– Qo‘ysang-chi! – dedi semiz aftini burishtirib.
– Bu gaplarning nima keragi bor? Birga, ko‘rpa
tepishib katta bo‘lgan odamlarmiz, muncha ehti-
rom-u qo‘l qovushtirishning nima keragi bor?!
– Qo‘l qovushtirmasdan bo‘lar ekanmi...
Nainki... – dedi oriq yana ham qo‘nishib, – ja-
noblarining nazari marhamatlari!.. Go‘yoki obi
hayot...
Bu janobi oliylari, o‘g‘lim Nafanail... xo-
tinim Luiza, lyuteran, bir daraja...
Semiz unga qarshi nimadir demoqchi edi,
uning yuzidagi ortiq darajada bo‘lgan mutelik,
xokisorlik alomatlari ensasini qotirib yubordi.
U o‘girilib, xayrlashgani qo‘l uzatdi.
1
Unvon.