Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

зотнинг оламдац ўтганига неча-неча йиллар бўлди-ку...
Отам оламдан ўтгач, йигирма ёшда бева ҳолган оиам 
икки-уч йилдан сўнг турмушга чидиб, менинг тарбиям 
бобомнинг ихтиёрида ҳолган эди. Ёш и етмишларга бориб 
крлган. новча бўйли, тик коматли, тарашадек дотма, чў- 
зиқ юзли, серзарда ва энг муҳими, тиниб-тинчимас бир 
киши эди. Ўзиям тинмасди, раҳматли энам иккимизни 
ҳам тинчитмасди. Ҳатто ишонсангиз, огилхонадаги дў- 
йу молларни ҳам тинч ҳўймас, мол ётганда эмас, егапда 
семиради, деб уларни ҳам турткилагани-турткилаган эди. 
Мен бобомга жуда боғланиб долган эдим.
3
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

Сутга тўймаган қўзи онасининг орқасидан қолмагани- 
дек, эрта-кеч бобомнинг 
ортидан 
эргашиб 
юрардим. 
Ҳатто тунда ҳам бир ўринда 
ётардик. Ётишим билан 
бармоҳларим билан соқолларини тараб, эртак айтиб бе- 
расиз дея, дийин-ҳистовга олардим. 1чўпинча ҳассасини- 
ми ёки тақиллаб юрадиган кавушиними беркитиб ҳўйиб 
ҳукмимни ўтказишга, сўраган нарсамни ундириб олиш- 
га ҳаракат қилардим. Бобомпинг, жон ўғлим, топиб бер- 
санг сенга бир нарса бераман, дея ёлворишини хуш кў- 
рардим.
Бир куни эрталаб катта кўк 
эшагимизни 
етаклаб 
чиқиб:
— Цани, орҳамга мингаш-чи,— деб қолдилар.
— Цаёққа борамиз? — дея сўрайман севиниб.
— Цашқар қишлоқдан ўрик кўчат олиб келамиз.
— Ўрик кўчат ўзимизда бор-ку?
— У бошқаси, ўғлим.
— Цанақаси?
— Бас, энди жим кет.
— Йўқ, олдин қанақалигини айтинг, кейин жим ке- 
таман. Бўлмаса эшакни жунидап тортаман.