Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

— Ўғилгинам-ей, дилбандим-ей, 
отанг худди сенга 
ўхшаган қош-кўзи қоп-қора, буғдойранг, ўрта бўй, кўз- 
ларп чақнаб турадиган қизиқчи, қувноқ бир йигит эди, 
йигнтларнинг сардори эди... Цўй, ўғлим, юрагимга туз 
сепма, йиғлагим келяпти.
— Майли, бувп, йиғласангиз ҳам айтаверинг.
— Сабр қил, азаматпм, жиндай юрагимни бўшатиб 
олай, ярамни тирнаб юбординг, ўзи тўйиб турувдим.
Апча маҳал икковимиз шивирлашни бас қилиб, жим 
қолдик. Мен кафтим билан бувпмнпнг кўз ёшларини ар- 
тиб-артиб турдим, илиққина экан, бувим бўлса мени бағ- 
рига маҳкам босиб, елкаларимни 
силаб-силаб, ҳалиги, 
одам қаттиқ чопганда ҳансирайди-ку, 
ўшанақа 
қилиб 
йиғлайверди, юпатай десам, юпатадиган сўз ҳеч эсимга 
келмаяпти. Энамни чақирай дедиму бас қилинглар энди, 
бас қилинглар, ухланглар энди, деса, унда отам ҳақи- 
дагн гаини билолмай қоламан деб қўрқаман.
— Ҳ а , асалим, отанг бебаҳо одам эди,—деди охири- 
да бувим йиғндан тўхтаб,— отангнинг отаси катта бой 
бўлган, мачитлар солпб, йўлга ер ажратиб, сахий бой 
деган ном чиқарган экан, эшитяпсанми?
— 'Йшитяпман, — дедим шошил(иб,— тез-тез 
айтинг, 
Оўлмаса эсингиздан чиқиб қоладп.
— Тоғда қўйлари, нилқилари, даштда буғдойзорлари 
бор экан, ўзп зўр чавандоз ҳам бўлган экан.
— Бувн, чавандоз от минадиганми?
— Ҳ а , гап қўшмай тургпн-да, шприним, отдан йиқи- 
лпб ўлганидан кейин жамп бойлиги сенинг отангга қолган 
экан. Кейин бизнинг тўйимпз бўлди. Мен ўн олтида, отанг 
ўп саккпз ёшда эди.
— Ўшанда сизнпнг бўйипгпз қанча эди?
— Сабринпса опапг бор-ку, ўшанча эди.
— Тўнларингда ўртага олов ҳам ёқпшганми?