Олабўжи романдан катта хикоя

– Боришим керак, – деди чол. – Arap боролмасам, шу бўйи тоққа 
чиқиб кетаман. 
– Эшак қани? 
– Ваҳмбоғда... Айтмоқчи, сен ашулачи-ўйинчи деганларниям айтиб 
қўйишинг керак. 
– Хўп. 
– Опанг келдими? 
– Йўқ. 
– Келмаган бўлса, эртага беш-ўнта қўй ҳайдаб тушамиз... 
Айтмоқчи, тўй жумага белгиланди! 
Ултон, ниҳоят, отасига боқди. Ва яна тескари қараб, сигарета 
тутатди. 
Ота унинг елкасига аста қоқиб, зинадан чиқиб кетди. Наби у 
кишига нимадир деб ҳазиллашди-да, пастга сакраб тушди. Сўнг 
Ултоннинг биқинини қитиқлаб: 
– До-од, – деди. – Ўзим ҳам ўйнаб бераман. Лекин Хуррам 

---

218 
девонанинг ўйинчисини қуритаман. 
– Бу нима деганинг? 
– Бир сўм қистириб, ўн сўмлигини оламан. – Кейин бақириб кулди. 
– Ҳазил... Аммо Берди тентак шундай қилади! 
– У ким? 
– Ҳе, уни танимасангиз... Тўй бор, деб эшитса, етиб келади... 
Калласи тўла ақл! Жўрттага ўзини жинниликка солиб юради... – Сўнг 
бирдан чапак чалди. – Жўнадикми? Буюрсинлар, куёв тўра! Лекин 
Хуррам девона билан келишмасангиз бўлмайди. У бировга ваъда бериб 
қўйган бўлса, худо урсин, Қўчқоровнинг гапиниям олмайди! Бир-икки 
марта тўйчиларни алдаб бўлганича бўлган... Энди минг сўм бераман 
десангиз ҳам, ваъда бериб қўйган бўлса, юз сўмлик тўйга боради. 
– Ҳозир уни топса бўладими? 
– Музей жинниси-ку у, ётиб ҳам қолаверади... Кетдик! Майли-да. 
Бўлмаса, орқага қайтаверамиз. Мошина ихтиёримизда. До-од, олға! 
Ултон унга эргашди. 
49 
Қабристонли боғни Ваҳмбоғ дейишади. Ултон интернатда ётиб 
юрган вақтларида (ҳозир интернатнинг ўрнига “Олатоғ” ресторани