Замонавий психология муаммолари

Ўз –ўзини англаш. Онгнинг диққатни ўз-ўзига йўналтирилгандаги ҳолати. Бу нарса одамларнинг шахсий установкалари ва диспозицияларига сезгирлигини оширади.

Ўзаро бир-бирини тўлдириш. Гўёки иккита одам ўртасидаги ўзаро муносабатлар чоғида хар иккаласининг бир-бирини тўлдириш тенденцияси пайдо бўлади. Ўзаро бир бирини тўлдириш хақидаги мунозарали фараз, айнан қизиқишлари турлича бўлган одамлар бир бирларига интилишади, чунки бу нарса уларга бир бирларини тўлдиришга имкон беради деб тасдиқлайди.

Ўзаро боғлиқлик иллюзияси. Индивид томонидан аслида йўқ ўзаро муносабатларни идрок қилиш, ёки ўзаро муносабатларни аслидагидан кўра яқинроқ деб идрок қилиш.

Ўзаро харакат. Битта факторнинг (масалан, биологик) бошқа факторга (масалан, атроф муҳитга) таъсири самараси.

Ўзаро ўз-ўзини ошкор қилиш. Ишончли суҳбат пайтида ўзаро ошкоралик уйғониш тенденцияси.

Ўзгарувчанлик. Индивиднинг бутун хаёти давомида шахс бетўхтов ўзгаришга учраб боради деб тасдиқлаш.

Ўзига бино қўйиш феномени. Аниқликдан кўра кўпроқ ишониш тенденцияси, яъни ўз эътиқодларининг тўғрилигига ортиқча баҳо бериш.

Ўзини ошкор қилиш. Бошқа одам олдида яширин кечинма ва хиссиётларини ошкор қилиш, ёрилиш.

Ўзини оқлашнинг етарли эмаслиги самараси. Ташқи оқлаш «етарли бўлмаган» ҳолатда ўз хулқини ички оқлаш йўли билан диссонансни камайтириш.

Ўзлаштирилган чорасизлик. Одам ёки хайвон доимий қайтарилаётган нохуш ходисаларни назорат қила олиш имкониятини хис қила олмаган ҳолатларда ўзлаштириладиган чорасизлик ва мутелик.

Ўз-ўзига мурожаат қилиш самараси. Ўзимизга тааллуқли бўлган информацияни яхши эслаб қолиш ва самарали қайта ишлаш тенденцияси.

Ўз-ўзимиз учун қурадиган тўсқинликлар. Ўз шахсий муваффақиятсизлигини оқлаш йўли билан Мен-образини ҳимоя қилиш.