Ўзбекистон республикаси олий ва ўрта махсус таълим вазирлиги мирзо улуғбек номидаги ўзбекистон

Эротосфен, Калипп, Гиппарх, 
Варрон, Цензорин, Птоломей, Макробийлар
катта ҳисса қўшишган. 
Кейинчалик қадимги ва илк ўрта асрлар даврида хронологияга оид 
турли тадқиқотлар олиб борилди, улар, асосан, сиёсий ва диний 
хусусиятдаги календарларни ислоҳ қилишга ва уларни бир-бирига 
қиёслашга қаратилган. 
Европада хронология фанининг вужудга келиши ва 
тараққиёти.
 
Европада хронология фанига қизиқиш, айниқса, 
Уйғониш даврида ортиб борди. 1582 йилда итальян олимлари
А. 
Лилия ва И. Дантилар 
янги календарни тузиб чиқади.
 
Бу календарь 
тарихда
 Григорий календари 
номи билан шуҳрат қозонди.
XVI асрда француз олими
Жозеф Скалигер 
тарихий 
хронологияда тизимлаштиришни амалга оширди. У
 
замонавий 
тарихий хронологиянинг асосчиси ҳисобланади. У юлиан услубидаги 
солномалар таҳририни ишлаб чиқади. 1583 йилда Ж. Скалигер 
“Вақтни ҳисоблаш юзасидан янги тадқиқот” номли асарини эълон 
қилади. У мавжуд ҳамма солномаларни ягона тизимга бирлаштирган. 
Шунингдек, у биринчи бўлиб тарихий манбаларда учрайдиган 
саналарни астрономик жиҳатдан текширишни бошлади. Масалан, у 
Фукидид 
асарида келтириб ўтилган қуёш тутилишини аниқ ҳисоблаб 
чиқди. Астрономик маълумотлар асосида синхрон маълумотларни 
қарама-қарши текшириш орқали Ж. Скалигер ва иезуит-олим
 
Дионисий Петавиус 
антик даврнинг асосий воқеалари санасини 
ҳисоблаб чиқишди. Бу эса антик давр солномаларини ягона тизимга 
мужассам этиш имконини берди.
1627 йилда Д. Петавиус “Исо туғилишидан олдинги” даврни 
“тескари” ҳисоблаш тизимини жорий этишни таклиф этади. Ушбу 
тизим фақатгина
XVIII асрга келиб эътироф этилди ва хронолгик 
тадқиқотларни янада енгиллиштирди. 
XVIII асрда Россия олимлари ҳам хронология фанига оид 
кўплаб тадқиқотлар олиб борган. “Россия тарихи” китобининг 
биринчи жилдида