Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

— Бугун ҳеч ёққа чпқмайсан,—деди энам.
— Чиқаман деднмми, 
чиқаман,—деб туриб 
олдим. 
П ўқ деса, қоқ 
ерга ёгнб думалайман, деб 
турувдим, 
ҳайрият, ўзи ташқарнга чицнб кетдн. Аста ўтннхоиага 
ўтнб беркшшб олдим. Упдан кейпп молхонага ўтиб қа- 
расам, ие, сомопхонции 
бугун 
қулфлашмапти, 
ие-не, 
ичкарнда Эшон бобом ҳам йўқ, кеча ётган жойларн бўм- 
бўш, кўрпаларшшям йиғнб олишнбди. Ҳ а, билдим, Раҳ- 
монбердп сезиб қолибди, эндн ўртоқларига айтиб'беради, 
деб омборхоцага беркитишгавднр-да... Вон, бу ерда ҳам 
йўқ-ку! Югурнб орқамга қантдим:
— Эна, Эшон бобом қапилар?
— Катгақа Эшои 
бува?— ҳанрон бўлгандай 
сўради 
энажоннм.
— Сомонхонада ётган Эшон бувам.
— Сомопхонада ҳеч кпм ётгани йўқ, валдирама.
— Алдаяпсиз, кеча олдиларига 
кирганман. К °Р ним 
билан сомонга ётиб кечгача гаилашганман.
— Бемаъни гапларни гапнрма, тойлопш.
. — Бемаъними? Алиф, бе, те, се, се, жим, ҳо, хе, дол; 
зол... Буларни килг ўргатди бўлмаса?
Энажоним, мени бағрига босиб, бошларимдан с-илади, 
юзнмдан ўпди. Ҳар йили бир марта арвоҳлар келадн, ўша 
арвоҳ гоҳо художўн хонадонларда бирор Эшон буванпиг 
қиёфасида кўринади. Сен, азаматим, 
арвоҳ 
кўрибсан, 
ундан ҳарф ўргангапинг яхши, савоб бўлади, ушг уиут- 
магпи, такрорлаб тургин, лекии зинҳор 
арвоҳ 
кўрга- 
нингни бпрон кншц1а айта кўрма, Айтсанг, дарров уйи- 
мнз куйиб кетади, деди. Олдпн ишонмадим, 
кечқуруя 
бобожоним ҳам ш у гапни айтгандн, кейин ишовдим!
— Ҳ а-ҳ а, ўглим, бу. гапни ҳеч кимга айта кўрма,—
www.ziyouz.com kutubxonasi

---