to p g an m u h itn i
tabiiy hayot m uhiti,
inson m eh n ati tufayli
o ‘z g a rtirilg a n yoki
y a ra tilg a n m u h itn i
sun
Yv
hayot m uhiti
deyiladi. H ozirgi paytda bu ikki m uhitni bir-biridan keskin
chegaralar bilan ajratish m ushkul va am alda m um kin emas.
Shunga k o ‘ra ularni birgalikda olib
ekologik muhit
deb ataladi.
U m um an olganda, ekologiyada m uhit, hayot muhiti, ekologik
m uhit, b a ’zi hollarda atrof-m uhit, tabiat tushunchalari ham bir-
biriga yaqin m a ’nodosh tu sh un ch alar sifatida talqin etiladi.
H ayotiy shart-sharoitlariga k o ‘ra tirik organizmlar tabiatdagi
to 'rtta hayot m uhitida yashay oladilar. Bular
havo, suv, tuproq
va tirik organizmlardan
iborat m uhitlardir. H ayot muhiti o ‘z
navbatida ichki om illar xarakteriga qarab
bir necha m aydaroq
m uhitlarga yoki
yashash muhitlariga
bo'linadi. M asalan, suv
m uhitida chuchuk suv, sh o‘r, k o 'lm ak va oqar, chuqur va sayoz,
iliq va sovuq suvli kabi yashash m uhitlarini farqlash mumkin.
H ayot m uhiti o'zining turli unsurlari va jarayonlari orqali tirik
organizm lar bilan bevosita yoki bilvosita o ‘zaro m unosabatda
b o ‘lib tu rad i. Bu t a ’sirlar tarkibi, tuzilishi, xususiyatlari va
boshqa jih atlarig a k o ‘ra nihoyatda xilma-xil b o ‘ladi. H ayot
m uhiti vaqt va m akonda k o ‘pdan -k o‘p harakatdagi elementlar,
hodisalar, shart-sharoitlardan tashkil topadi.
H ayot muhitining
tirik organizm larga t a ’sir k o 'rsa tu v c h i elem entlari
ekologik
om illar
deyilad i. M u h itn in g o rg an izm ga t a ’siri ay nan shu
ekologik om illar orqali am alga oshadi. Organizmlarning hayot
tarzi, qiyofasi, xususiyatlari ana shu omillarga k o ‘p jihatdan
bog‘liq b o ‘ladi. Organizm lar om illarga turli reaksiyalar orqali
o ‘zaro m oslashadilar. Ammo, bu m oslashish bir tom onlam a
jarayon emas, balki organizm lar m uhitni, to ‘g‘rirog‘i, ekologik
omillarni m a’lum darajada o'zlariga moslab o'zgartiradilar ham.
M u h it b ila n o rg a n iz m o ra sid a g i o ‘z a ro
m o slash ish tu rli
ko ‘rinishlarda nam oyon bo'lishi m um kin. Uning
morfologik,
fiziologik, xulqiy (etologik) shakllari
ajratiladi. Organizmning
muhitga moslashuvini
adaptatsiya
deyiladi va u organizmlarning
asosiy xususiyatlaridan biri hisoblanadi.
Ekologik om illar tabiati va xususiyatlariga k o ‘ra bir necha
guruh va guruhchalarga b o ‘linadi, y a'ni tasniflanadi. Ulardan
eng m aqbuli sifatida quyidagi tasnifni keltirish mumkin:
1.
A b io tik om illar
- n o o rg a n ik ( o ‘lik) ta b ia tn in g tirik
organizm larga t a ’sirini ifodalovchi om illar b o ‘lib, ular 4 ta
guruhchaga bo'linadi: a) iqlim omillari - yorug'lik,
haro rat,
namlik, shamol, bosim va boshqalar bilan bog'liq ta ’sirlar; b)
edafik yoki edafogen om illar - tuproqning xususiyatlari bilan
bog‘liq ta ’sirlardir; d) orografik om illar - hududning yer yuzasi
tuzilishi, relyefi bilan bog'liq t a ’sirlar; e) gidrologik om illar -
suvning xususiyatlari bilan bog‘liq ta ’sirlar.
2.
Biotik omillar
- tirik organizm larning bir-biriga o 'z a ro
t a ’sirini ifodalovchi om illar b o 'lib , ularni 3 ta guruhchaga
ajratish mumkin: a) fitogen om illar - o'sim liklar bilan bog'liq
ta ’sirlar; b) zoogen om illar - hayvonot dunyosi bilan bog'liq
t a ’s irla r; d) m ik rb io g e n o m illa r - quyi d a ra ja d a g i tirik
organizm lar (m ikroblar, bakteriyalar, m ikroskopik o'sim liklar,
zam burug'lar) bilan bog'liq t a ’sirlar.
3.
Antropogen omillar
- jam iy a t (inson)ning turli ishlab
chiqarish faoliyatlari bilan bog'liq ta’sirlar. Antropogen
omillarni
m a ’lum m a ’noda biotik om illar
guruhiga m ansub deb qarash
ham mumkin. Ammo, inson ongli faoliyatining atrof-m uhitga,
ju m lad an , tirik ta b ia t (organizm )ga t a ’siri boshqa biologik
m avjudotlarnikiga nisbatan beqiyosdir. Ayniqsa, hozirgi davrda
yerdagi hay o t taqd iri k o 'p jih a td a n insonga b o g 'liq b o 'lib
q o lm o q d a . S h u n in g u c h u n a n tro p o g e n o m illarn i a lo h id a
chuqurroq o'rg an ish va unga yetarli aham iyat berish m uhim
ekologik zaruratlardan biridir.
Ekologik om illarning turi va ularning organizm ga t a ’sir
darajasi cheksiz bo'lishi m um kin, ammo m uayyan organizm
uchun om illarning son va m iqdoriy k o 'rsatk ich lari m a ’lum
chegaraga ega bo'ladi. H ar bir organizm turi uchun asosiy rol
o'ynovchi yoki unchalik aham iyatga ega bo'lm agan omillarni
farqlash mumkin. Organizm lar uchun har bir omilning qulaylik
nuqtasi va chegarasi turlicha bo'ladi.
E k o lo g iy a d a o rg a n iz m n in g
e k o lo g ik va lentligi
d e g a n
tushuncha bor. Bu m a’lum turning turli omillarga m akon va vaqt
jihatidan chidamlilik doirasining kengligi bilan xarakterlanadi.
Y a ’ni, tur qanchalik k o 'p h u dudlarda uzoq vaqt yashashga
m oslasha olgan bo'lsa uning ekologik valentligi shuncha yuqori
deb baholanadi va bunday turlarni evritori (yunoncha eurvs -
keng. topos - joy) turlar deyiladi. Moslashish doirasi tor(keng
tarqala olmaydigan) turlarni
stenotop
(yunoncha stenos - tor.
topos - joy) turlar deyiladi va bunday turlarni ekologik valentligi
kichkina deb baholanadi. H ar qanday omil organizmga m a ’lum
m iqdor va qiymat chegarasida ijobiy ta ’sir k o‘rsata oladi. Omil
in te n s iv lig in in g o rtis h i yo k i p a sa y ish i o rg a n iz m d a tu rli
o ‘zgarishlarni yuzaga keltirib chiqaradi. Omilning ta ’sir doirasida
organizmning bardoshlilik darajasiga qarab normal
hayot ( vital)
va
nobud bo 'lish(letal)
zo n alari farqlanadi. N o b u d b o ‘lish
z o n asig a o ‘tishning m inim al va m aksim al n u q ta la ri
k ritik
m iq talar
yoki
c h id a m lilik chegaralari
d eyiladi. O m ilning
organizm ga eng qulay ta ’sir etish nuqtasi optim um deyiladi.
Do'stlaringiz bilan baham: 
