Uyalib, boshini chaqaloqning bagʼrigʼa tiqib oldi

tikilib turgʼach, iljaydi. — Koʼrsangiz bilarsiz, men minan juda qadrdon-da, taqsir, — dedi yana va maxdumga iltifot qilmay, ichkariga yuriy berdi. (Mehrobdan chayon, 48-bet)	Mulla Аbdurahmon Аnvar bilan yonma-yon oʼlturgʼuchi “doʼsti” Safar boʼzchini mehmonxonaning dahliziga kirishidayoq koʼrib qoldi va sariq tusi boʼzarib ketkan holda ichkariga qadam uzdi. Safar boʼzchining hurmati uchun loaqal qimir etmagan beklar ham mulla Аbdurahmonning istiqboligʼa qoʼzgʼalishdilar. Maxdum mulla Аbdurahmon bilan Аnvarni bir- birlariga tanishdirdi. (Mehrobdan chayon, 49-bet)
— Bu kun ertalab domla biznikiga kelgan edi, — dedi Sultonali jiddiy tusda, — domlaning soʼz daromadiga qaragʼanda, sizni oʼziga kuyav qilish fikri borgʼa oʼxshaydi. Sizning rizoligʼingiz bilanmi, yoʼqmi, bunisini bilalmadim… Аnvar qizarindi. Javob berish oʼrnigʼa “natija?” degandek qilib unga savol nazari bilan qaradi. (Mehrobdan chayon, 53-bet)
Raʼno ayvonning ustuniga suyanib kitob oʼqur, Nigor oyim oʼchoq boshida ovqat pishirish bilan mashgʼul edi. Raʼno oʼziga qarab kelguchi Аnvarga yer ostidan kulimsib olgʼach, bir oz koʼrinib turgʼan oyoq uchlarini sarigʼ atlas koʼylagi bilan yashirdi, atlas koʼylakni yaxshigʼina turtib turgʼan sirlik koʼkragi ustiga yon oʼrim sochlarini olib tashladi. Аnvar yaqinlashgʼach, sekingina kitobdan koʼzini olib, “hormang” dedi, yana kitobka yuz oʼgirdi. (Mehrobdan chayon, 54-bet)		Аnvar, ochiq va oʼyun-kulgini bir daqiqa ham qoʼyib turolmagʼan parining sanʼatkor shu vaziyatiga kulimsiragan koʼyi ancha qarab turdi, ham oʼzining xoʼjaliq roʼlini buzmay: — Men sufada boʼlaman, fursat topib yonimgʼa chiq, senga aytadirgʼan maxfuy bir soʼzim bor, — dedi. Raʼno kanizlar kabi bosh bukib “hozirman” ishorasini berdi va tabassumga moyil jodu